انواع سبک های نمایشی در تئاتر

اصطلاح اکسپرسیونیسم اولین بار در نقاشی به کار رفت و برای تمایز از سبک امپرسیونیسم بود. دغدغه اکسپرسیونیست ها اغلب بیان تصورات، احساسات و رویاهایشان بود. بعد از جنگ جهانی اول این رویکرد در تئاتر کشور آلمان نیز رواج پیدا کرد. اکسپرسیونیست های آلمانی تلاش می کردند که حالات درونی انسان را نمایش دهند و سعی کردند قراردادهای منطقی و قاعده های متداول و منظم و آداب سخن و رفتار که در نمایش رئالیستی و ناتورالیستی بود را کنار بگذارند.

تئاتر پوچی به صورت مکتبی واحد به وجود نیامد و ترکیبی از چندین نمایش نامه بود که دیدگاه مشابهی نسبت به زندگی داشتند. این گروه برای این حقیقت تلاش کردند که شکل نمایش و تئاتر را با محتوای آن تطبیق دهند. این گروه نیز مانند اوریپید (از شاعران و نمایش نامه نویسان یونان باستان است) نظر بدبینانه ای نسبت به هستی داشتند ومعتقد بودند زندگی بی معنا و پوچ است با این تفاوت که این پوچی را فقط می توان به کمک شکلی همانقدر پوچ و بی معنا بیان کرد.

بعد از وقوع جنگ جهانی اول و کشتار مردم و ویرانی های زیاد، تغییرات عمیقی در نفسیات اروپاییان ایجاد شد و باعث پی ریزی جنبش دادا شد. این جنبش معتقد بود که جهان فاقد معنا است و کوشیدند تا با از بین بردن تمام معیار های سنتی هنر به بورژوازی (جامعه سرمایه داری) نشان دهند که دنیا چقدر بی معنا و پوچ است. نمایش نامه های این گروه نیز به نوعی کاملا غیر متعارف و بی معنا بود و باعث واکنش تند تماشاچیان می شد.

این جنبش که در اواخر شده هجدهم پدید آمد به این موضوع تاکید داشت که احساسات و تجارب ذهنیو شخصی انسان واقعی تر و مهم تر از چیزهای منطقی و عقلانی است. رومانتیسم در واقع گریز از قاعده های کلاسیسم (كلاسیسیسم مكتب قانون ها، قواعد و اصول است كه بایدها و نبایدهای بسیاری را شامل می شود) است. رومانتیک ها طبیعت را آن گونه که آرزو می کردند بیان می کردند و نه آن طور که بود. نمایشنامه های شیلر و گوته در آلمان برگرفته از این سبک است. در انگلستان نیز نمایش نامه های کیتس، شلی و لرد بایرون براساس این سبک تدوام یافت.

هنرمندان سبک رئالیسم تلاش می کنند تا زندگی را همانطور که در واقعیت هست نمایش دهند و نمایش نامه های این سبک نیز بر قوانین طبیعت و جامعه استوار است و پدیده ها و اتفاقات انسانی را در قالب موقعیت محیطی و فردی خاص و هیجان انگیز نشان می دهد. رئالیست ها جامعه را موجودی زنده و پویا و انسان را اجتماعی و در پی آن چیزهایی که در لایه های زیرین زندگی پنهان است می بیند. هنریک ایبسن از پیشرویان و نمایش نامه نویسان سبک رئالیسم است. ماکسیم گورکی، آنتوان چخوف، تنسی ویلیامز و آرتور میلر از دیگر نویسندگان این سبک هستند.

ایبسن که از نمایش‌نامه نویسان رئالیست بود به تدریج در آخرین نوشته های خود به سوی سمبولیسم یا نمادگرایی رفت. هنرمندان این سبک اعتقاد داشتند که تئاتر رئالیستی نگرشی یک بعدی به انسان می دهد و از ماوراءالطبیعه (پدیده‌های فرضی است که تابع قوانین طبیعت نیستند) چشم پوشی می کند.

سور یعنی روی و رئال یعنی حقیقت، سورئالیسم درباره فراتر از واقعیت حرف می زند. تئاتر و نمایشی که همه چیزش غیرواقعی است و بازیگران این سبک اجرای غیرواقعی انجام می دهند. سورئالیسم هیچ غیر واقیتی ندارد و همین غیر واقعیت ها، واقعیت سورئالیسم را تشکیل می دهند. زیگموند فروید را می توان یکی از بنیان گذاران اصلی این سبک دانست.

سبک امپرسیونیسم تمرکز کلی بر احساسات انسان دارد به طوری که تمام نمایش از شخصیت های مبهم به همراه اندیشه های القایی تشکیل شده است به این نمایش ها تاثیر گرایی هم می گویند.