ضریح سازی یکی از صنایع دستی است و جنبه مذهبی دارد. ضریح‌سازی نوعی فلزکاری محسوب می‌شود. برای ساخت درهای اماکن متبرکه هم از ضریح‌سازی استفاده می‌شود. در بیشتر مواقع برای درست کردن ضریح، تیمی از فلزکاران با هم همکاری می‌کنند. زرگران، قلمزنان، مشبک کاران، میناکاران در این گروه هستند. در ضریح‌سازی نباید آیات قرآن و نام بانی را ذکر کرد. اجزاء تشکیل دهنده ضریح به ترتیب بدنه و اسکلت، پیکره‌های سنگی، ستون‌ها، پایه ستون، گوی ماسوره‌ها، لچکی‌ها، ترنج‌ها، کتیبه‌های نقره، حواشی برجسته کاری، کتیبه‌های طلا مشبک‌های طلایی، زهوارها، میخ‌های تزیینی، گلدان‌ها، نقاشی‌های داخل ضریح و پارچه روی سقف مزار می‌باشد.
تاریخچه ساخت ضریح و ساخت حجله
از علت و زمان پیدایش ضریح در قرن‌های نخستین و چگونگی تغییر و تحول آن به شکل کنونی اطلاع دقیقی در دست نیست، ولی اعتقاد مسلمانان بر لزوم رعایت احترام و تکریم بزرگان دین انگیزه‌ای بوده است تا پس از درگذشت آنان، با ایجاد بنای یادبود و نصب صندوق و سپس محجر و بعد ضریح بر روی مقبره، آرامگاه‌ها را به مزار تبدیل کنند.
ضریح به معنای اتاقک و صندوق از همان قرن نخست قمری رواج داشته ؛ مثلاً از نصب صندوق و ایجاد سقف و بنایی کوچک بر مدفن امام حسین(ع) تا سال ۶۵ق گزارش‌هایی وجود دارد. همچنین هارون عباسی در حدود ۱۷۰ق ضریح مرقد امام علی(ع) را با آجر سفید بنا کرده است؛ اما ظاهراً پیشینه ضریح به شکل کنونی (مشبک و از نقره و مس) به دوره صفویه برمی‌گردد.
ضریح سازی از گونه‌های هنر مذهبی و تلفیقی از نگارگری، خطاطی، قلم‌زنی، منبت‌کاری، طلاکاری، فلزکاری… است. از این رو معمولاً برای ساخت ضریح، تیمی از فلزکاران (زرگران، قلمزنان، مشبک‌کاران، میناکاران) نیاز است . ضریح سازی از صنایع دستی رایج در اصفهان است. علاوه بر خود ضریح، برای ساخت درهای اماکن متبرکه نیز از ضریح‌سازی استفاده می‌شود.