İlk karıştırma yöntemleri günümüzün modern teknikleriyle karşılaştırıldığında çok basitti. İlk başarılı formüllerden biri, 25 kısım kauçuk, 5 kısım kükürt ve 7 kısım kurşun oksitten oluşan bir karışımın ısıtılmasıydı. Daha sonraki işlemlerde 100 kısım kauçuk için 5 ila 8 kısım kükürt miktarı belirlenmiş ve pişirme süresi 140 santigrat derece sıcaklıkta 3 ila 4 saate eşit olarak belirlenmiştir.

gibi maddelerin aktivasyon etkisinin keşfi çinko oksit ve yağ asitlerine izin verildi Pişirme veya vulkanizasyon süresinin hafif bir şekilde azaltılmasına olanak sağladı. 1906'da "Oenslager", "anilin" veya türevlerinin artmasının, kauçuk ve kükürt arasındaki reaksiyonu önemli ölçüde hızlandırdığını, böylece daha kısa bir kürleme süresinin veya daha düşük bir sıcaklığın kullanılabileceğini keşfetti. Hızlandırıcılarla ilgili ilk patent Batı Almanya'da 1914 yılında yayınlandı ve o zamandan bu yana yüzlerce hızlandırıcı üretilip tedarik edildi ve bunların çoğunun yerini daha gelişmiş ürünler aldı. Bu malzemelerin yardımıyla, normal oda sıcaklıklarında birkaç saat süren pişirme süreleri yerine, normal pişirme sıcaklıklarında birkaç dakika veya saniye süren pişirme süreleri mümkündür. Güçlendirici bir madde olarak karbon siyahının üretimi ve tedariği 1920'de uygulamaya konuldu ve bunu antioksidanların piyasaya sürülmesi izledi. Doğal kauçuğun temel kimyasal birimi olan “İzopren” 1835 yılında keşfedilmiş ve 1879 yılında elastik bir malzemeye polimerizasyonu fark edilmiştir. Özellikle iki dünya savaşında kauçuğun sentezine yönelik proseslerin icat edilmesi için sürekli çaba sarf edilmiştir. İlk sentetik kauçuk "Stiren Butadien Kauçuk" (SBR) 1912'nin başlarında üretildi ve 1913'te "Neopren" DuPont tarafından piyasaya sürüldü, "Nitril" kauçuk ise ilk kez 1937'de piyasaya sürüldü. "Biotil" kauçuğunun da keşfedildiği yıl. Günümüzde sentetik kauçukların sayısı ve çeşidi 500'e ulaşmaktadır.

{{type}} Kauçuk endüstrisinin tarihi hakkında yorum yapın veya sorularınızı sorun.