کار با دانش‌آموزان با هدف آموزش و یاددهی، فعالیتی استرس‌زا است و حفظ تمرکز، مدیریت رفتار و تشویق کردن آن‌ها به مشارکت فعال در روند آموزش امری دشوار است. بنابراین باید الگوهای فکری لازم برای غلبه بر این چالش‌ها را فراگرفت.
یکی از مسائلی که ممکن است به معلمان، که مخاطب اصلی این نوشتارند، برای مقابله با برخی از این چالش‌ها کمک کند، یادگیری روش‌های تدریس مختلف است. نیازی نیست یک روش را انتخاب کنید و به آن پایبند باشید، اما متوجه خواهید شد که روش‌ها و سبک‌های خاصی برای محیط‌های یادگیری متفاوت وجود دارند که می‌توانید آن‌ها را به کار بگیرید.
اصطلاح روش تدریس، اصولی کلی و راهبردهای آموزشی و مدیریتی است که برای آموزش کلاس درس از آن‌ها استفاده می‌شود.
انتخاب روش تدریس بستگی به این دارد که چه راهبردهایی برای شما مناسب است و این به فلسفه‌ی آموزشی، جمعیت‌شناسی کلاس، حوزه(های) موضوعی و اهداف مرکز آموزشی‌ای بستگی دارد که در آن فعالیت می‌کنید.
نظریه‌های تدریس را می‌توان بر اساس دو پارامتر عمده به چهار دسته تقسیم کرد: رویکرد معلم محور در مقابل رویکرد دانش آموز محور، و تدریس با استفاده از فناوری بالا در مقابل تدریس با استفاده از فناوری پایین.
این مقاله به بررسی این چهار دسته، رویکردهای آموزشی، اهمیت روش تدریس و انواع آن و فعالیت‌هایی که دانشآموز و معلم در این فرایند انجام می‌دهند، می‌پردازد.
تدریس با رویکرد معلم محور
در تدریس با رویکرد معلم‌محور، به‌عنوان افراطی‌ترین تفسیر روش تدریس، معلم‌ها شخصیت اصلی در یک مدل آموزشی هستند. دانش‌آموزان به‌عنوان «رگ‌های خالی» پیوند بیرونی در نظر گرفته می‌شوند که با هدف نهایی کسب نتایج مثبت در آزمون‌ها و ارزیابی‌ها، به طور منفعلانه دانش را از طریق سخنرانی‌ها و ارائه‌ی مستقیم از معلم‌های خود دریافت می‌کنند.
در این سبک، تدریس و ارزشیابی به عنوان دو نهاد مجزا در نظر گرفته می‌شوند. یادگیری دانشآموز از طریق آزمون‌ها و ارزیابی‌هایی با نمره‌دهی عینی، سنجیده می‌شود.
تدریس با رویکرد دانشآموز محور
در حالی که معلم‌ها همچنان در یک الگوی تدریس دانشآموز محور، شخصیت اصلی محسوب می‌شوند، اما معلم‌ها و دانش آموزان به اندازه‌ی هم نقش فعالی در فرآیند یادگیری دارند.
نقش اصلی معلم، مربیگری و تسهیل یادگیری دانشآموز برای درک کلی مطالب، اندازه‌گیری میزان یادگیری دانشآموز به دو شکل رسمی و غیررسمی ارزیابی مانند امتحان، تحویل گرفتن پروژه‌های گروهی و مشارکت در کلاس است. در کلاس درس دانشآموز محور، تدریس و ارزشیابی با هم مرتبط هستند، زیرا میزان یادگیری دانش‌آموزان به طور مداوم در طول آموزش معلم مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.
تدریس با استفاده از فناوری پیشرفته
پیشرفت فناوری در چند دهه‌ی اخیر، بخش آموزش را به حرکت درآورده است. همانطور که از نام آن پیداست، در رویکرد تدریس با استفاده از فناوری پیشرفته، از فناوری‌های مختلفی برای کمک به دانش‌آموزان برای یادگیری مطالب درسی در کلاس استفاده می‌شود. بسیاری از مربیان در کلاس درس از رایانه و تبلت بهره می‌برند و برخی دیگر ممکن است از اینترنت برای تعیین تکالیف استفاده کنند. اینترنت همچنین در محیط کلاس درس مفید است زیرا منابع نامحدودی برای علم‌آموزی فراهم می‌کند. معلمان همچنین ممکن است از اینترنت استفاده کنند تا دانش آموزان خود را با افرادی از سراسر جهان مرتبط سازند.
تدریس با استفاده از فناوری پایین
در حالی که فناوری بدون شک آموزش را تغییر داده است، بسیاری از مربیان ترجیح می‌دهند از رویکرد سنتی‌تر و با فناوری پایین برای آموزش استفاده کنند. برخی از سبک‌های یادگیری مستلزم حضور فیزیکی و تعامل بین مربی و دانشآموز است. علاوه بر این، برخی تحقیقات نشان داده‌اند که کلاس‌های درس با فناوری پایین ممکن است جهاتی از یادگیری را تقویت کنند. به عنوان مثال، دانش‌آموزانی که از معلم خود یادداشت‌های دست‌نویس می‌گیرند نسبت به دانش‌آموزانی که یادداشت‌های تایپ‌شده دریافت می‌کنند، عملکرد بهتری دارند.
یکی دیگر از نقاط ضعف فناوری در کلاس درس ممکن است این باشد که دانش‌آموزانی که در سنین پایین‌تر در معرض بررسی املا و ویژگی‌های تصحیح خودکار قرار می‌گیرند، ممکن است در مهارت‌های املایی و نوشتاری ضعیف‌تر باشند. در نهایت، تطبیق تجربه‌ی یادگیری برای انواع مختلف فراگیران بسیار مهم است و گاهی اوقات دانش‌آموزان با رویکرد یادگیری با فناوری پایین بهتر کار می‌کنند.