۱- غذاهای مصنوعی به تنهایی قادر به تامین نیازمندی های غذایی آبزیان پرورشی نمی باشند.
۲- آبزیان گرایش به غذاهایی دارند که در محیط طبیعی آنها یافت می شود.
۳- هضم و جذب غذای زنده آسانتر بوده و به هضم و جذب غذای کنسانتره کمک می کند ،نیازهای اسیدهای آمینه و اسیدهای چرب ضروری و مواد معدنی را تامین کرده و زمینه تجربه شکار را برای بچه ماهیان فراهم می کند.
۴- موجب افزایش مقاومت نوزاد ماهی در برابر عوامل بیماری زا و شرایط نامسائد می‌گردد.
۵- با غنی سازی غذای زنده می توان مواد ضروری مثل واکسن ها و اسیدهای چرب ضروری و داروها را به سیستم گوارش ماهیان انتقال داد.
۶- مصرف غذای زنده باعث رشد کافی گنادهای تناسلی و افزایش قدرت تولید مثلی آبزیان می گردد.
۷- باعث بهبود رنگ و تنوع رنگی ماهیان زینتی و بازار پسندی آنان می گردد.
۸- از آنجا که تغذیه بخش عمده هزینه های پرورش ماهی و در بعضی گونه ها حتی بیش از پنجاه درصد هزینه ها را شامل می شود می توان با تولید غذای زنده هزینه تمام شده پرورش آبزیان را کاهش چشمگیری داد.
۹- لارو اکثر آبزیان بطور غریزی تمایل به شکار و تغذیه از غذاهای متحرک دارند و تمایلی به تغذیه از غذاهای پودری که ته نشین می شوند ندارند.