روستای کندوان

کندوان یکی از شگفت‌انگیزترین روستاهای صخره‌ای ایران و جهان و از جاهای دیدنی استان آذربایجان شرقی است که در دل صخره‌های کله قندی جای گرفته است و به روستای کله قندی نیز شناخته می‌شود. این روستای ییلاقی و تاریخی، در پای دامنه‌های کوه آتش‌فشانی سهند و در کنار رودخانه کندوان قرار دارد. کوهستانی بودن منطقه سبب ایجاد جویبارهایی در سطح مناطق شیب‌دار شده است که به‌سمت دره حرکت می‌کنند و سرشاخه‌های اولیه این رودخانه را تشکیل می‌دهند. در اطراف این روستا مراتع سرسبز زیبایی وجود دارد که عشایر زیادی را به آن جا می‌کشاند. سراسر شرق دره را نیز درختان بید كوهستانی، گردو، نارون و بادام تشكیل می‌دهد.
ویژگی شاخص کندوان معماری صخره‌ای و منازل روستایی آن است که از طریق حفر سنگ‌های کله قندی معروف به کران پدید آمده است

ویژگی شاخص کندوان، معماری صخره‌ای و منازل روستایی آن است که از طریق حفر سنگ‌های کله قندی معروف به کران پدید آمده است. این صخره‌های کله قندی در اثر فعل و انفعالات آتش‌فشانی کوه‌های سهند ایجاد شده‌اند. توده‌ها و گدازه‌های مذاب آتشفشانی، به‌وسیله باد، برف و باران در طی هزاران سال متمادی شکل گرفته و به فرم کران درآمده است و چنین منظره اعجا‌ب‌آوری در یکی از خوش آب‌وهواترین نقاط ایران ایجاد شده است.

روستای کندوان در اردیبهشت ۱۳۷۶ در فهرست میراث ملی کشور به ثبت رسیده است. از ویژگی‌های دیگر این روستا، که آن را در میان روستاهای معروف صخره‌ای جهان مانند «گورمه» ترکیه و «داکوتای» آمریکا زبانزد کرده، جریان زندگی در آن است. در حالی که این روستاها متروکه و خالی از سکنه هستند؛ مردمان کندوان همچنان به مانند گذشته در داخل خانه‌های سنگی که درون صخره‌ها کنده‌اند، زندگی می‌کنند؛ به همین علت، کندوان یکی از نمونه‌های زنده معماری صخره‌ای و در حال سکونت دنیا محسوب می‌شود.

شکل‌گیری روستای کندوان و صخره‌های کله قندی آن مرهون موهبت طبیعت و فعالیت آتشفشانی کوه سهند است. ارتفاعات سهند یکی از مهم‌ترین كوه‌های آتشفشانی خاموش ایران است. از دهانه‌های قلل آتش‌فشانی سهند و دیگر كوه‌های آتش‌فشانی، طی هزاران سال، مواد مذاب بیرون جهیده است. این گدازه‌ها در طی قرون متمادی روی هم انباشته شده و به‌تدریج روی آن‌ها پوسته‌ای از سنگ توف (Tuff) در طبقات مختلف ایجاد شده است.
صخرهای کله قندی روستای کندوان حاصل فعالیت‌های آتفشانی سهند است که در طی زمان در اثر عوامل طبیعی به این شکل در آمده‌اند

توف‌ها و گدازه‌های آتش‌فشانی، به‌وسیله باد، باران و برف در طی هزاران سال متمادی تغییر شكل یافته و به فرم كران در آمده است و كم كم قسمت‌های كم مقاومت و كمتر سخت كران، ریخته و بخش‌های سخت‌تر باقی مانده و وضعیت كنونی را ایجاد کرده است كه بیشتر به معجزه طبیعت شباهت دارد.

باد و باران مفرط به‌خصوص در كران‌های بخش ورودی روستای كندوان بیشتر مؤثر بوده و صدمه زیادی به آن‌ها وارد كرده است؛ در صورتی كه در شرق و انتهای روستا به خاطر وجود تپه‌های مرتفع، كران‌ها بلندتر و سالم‌تر باقی مانده‌اند..

در مورد ساكنان اولیه روستای کندوان و قدمت آن نظریات متعددی وجود دارد. گفته شده مردمان این روستا عشایری بودند كه قبلا از كندوان به‌عنوان ییلاق استفاده می‌كرده‌اند و از خانه‌های حفر شده در داخل كران‌ها، به‌عنوان منزل موقتی بهره می‌برده‌اند كه بعدها زحمت كوچ را كم کردند و در آن جا ساکن شدند.

برخی دیگر معتقدند که در گذشته عده‌ای از جنگجویانی كه از این محل می‌گذشتند، به‌علت موقعیت مناسب محل از نظر نظامی، به‌خصوص موقعیت توپوگرافی آن كه نفوذ از بالای دامنه را غیرممكن می‌سازد، آن را به‌عنوان پناهگاه خود برگزیدند و شروع به حفر خانه‌ها در داخل كران‌ها كردند.

عده‌ای نیز این روستا را مربوط به دوره‌های پیش از اسلام می‌دانند؛ اما روایتی که از بقیه قوی تر است قدمت روستای کندوان را به زمان حمله مغولان به ایران نسبت می‌دهد. گفته می‌شود هنگامی که مغولان به این منطقه حمله کردند، مردمان روستای زیرزمینی حیله‌ور که در نزدیکی کندوان و دو کیلومتری غرب آن زندگی می‌کرده‌اند به صخره‌های کندوان پناه آوردند و با کندن داخل این صخره‌ها خانه‌های خود را برپا کردند. البته عوامل دیگر مانند بلایای طبیعی و سیل نیز در جابه‌جای اهالی حیله ور به کندوان موثر بوده است.

كندوان از دو كلمه «كند» و «وان» تشكیل شده است كه كند در زبان تركی به‌معنای روستا است؛ وان نیز پسوند اسم مكان است.

برخی می‌گویند كه كندوان از كلمه كندن و كنده گان یا كندوی عسل مشتق شده است كه به خاطر خوش آب‌وهوایی منطقه، پرورش زنبور عسل از دیر باز در این روستا رایج بوده است؛ یا اینكه كنده‌‌های تو خالی به كندوهای (كندی‌ها) غلات شباهت دارند و احتمالا از این كلمه اقتباس شده است.

بر اساس نظر دیگری، كندوان همان «كندیوان» یا «كندئوان» یک كلمه مركب از سه جزء «كندی»، «ائو»، «ان» است كه كندی به‌معنای خود و ائو به‌معنای خانه و ان پسوند مكان است. پس كندوان معنی «خانه‌ای از خود» را می‌دهد.