سیستم آبخوری در مرغداری گوشتی

جوجه ها را می توان به مدت ۴۸ ساعت پس از تولد، بدون آب و غذا نگهداری کرد. ولی بهتر است که پس از گذشت ۲۴ الی ۳۰ ساعت حتما دان و آب در دسترس جوجه ها باشد.
آب بعنوان یک ماده حیاتی یکی از مهمترین نیازهای اساسی برای رشد جوجه های گوشتی و یا تخمگذار میباشد. علاوه بر این آب به تنظیم دمای بدن جوجه ها کمک میکند. حجم بسیار بالایی از بدن جوجه ها را آب تشکیل داده است. کمبود آب در جوجه ها مشکلات زیادی از جمله دهیدراته شدن، چسبندگی مقعد، بی حالی و کم اشتهایی به وجود می آورد و باعث افزایش تلفات میشود.

مصرف شکر به میزان ۴ درصد در اولین سری آب مصرفی جوجه ها، مناسب است. زیرا انرژی تخلیه شده جوجه ها را جبران کرده، آنها را تشویق به مصرف غذا می کند و روده های آنها را از مواد چسبنده، پاک نموده و آماده دریافت دان می سازد.در سه روز اول در آب شرب جوجه ها، از مکمل ویتامینی استفاده شود. در ادامه دوره می توان آب مصرفی جوجه ها را با کلر ضد عفونی کرد. مقدار مجاز مصرف کلر در آبخوریهای اتوماتیک و ناودانی به ترتیب ۱ و ۳ میلی گرم در لیتر است.

توجه : از این آب که دارای کلر می باشد، هیچگاه برای واکسیناسیون استفاده نکنید.

همانطور که گفته شد آب یکی از مواد مهم برای تغذیه و رشد جوجه ها میباشد. برای تأمین این نیاز جوجه ها لازم است که مرغدار سالن خود را به سیستم آبخوری مجهز نماید. آبخوری ها در انواع دستی و اتوماتیک طراحی میشوند که برای تهیه آنها میتوانید به صفحه خرید آبخوری دستی و اتوماتیک مراجعه کنید.با مجهز نمودن سالن به سیستم آبخوری میتوان مشکلات زیادی همچون بستر مرطوب، آلودگی و شیوع بیماری ها را کاهش داد و در مصرف آب نیز صرفه جویی نمود. در ایران آبخوریهای آویز اتوماتیک و ناودانی مورد استفاده قرار می گیرد. ولی امروزه استفاده از آبخوریهای قطره ای نیپل (NIPPLE) تمام اتوماتیک به دلیل صرفه جویی در نیروی کار، رایج شده است.

آبخوریهای قطره ای (NIPPLE) : این آبخوری ها موجب صرفه جویی در آب شده، از مرطوب شدن بستر جلوگیری می کنند و همیشه آب تمیز در اختیار جوجه ها قرار می دهند.ولی از طرف دیگر احتیاج به فشار آب قابل تنظیم داشته، نازلهای آن به سرعت جرم می گیرد و لذا مدیریت پیچیده تری نیاز دارد. به همین دلیل مرغداران منطقه قم، بیشتر از آبخوری های آویز اتوماتیک استفاده می کنند

1 - تعداد کل باکتریها و باکتریهای کولیفرم به ترتیب از ۱۰۰ و ۵۰ عدد در هر ۱۰۰ میلی لیتر آب بیشتر نباشند. آلودگی منابع آب به لاشه مرده پرندگان ، موش و مدفوع حیوانات، به سرعت کیفیت آب را پایین می آورد.

۲- غلظت نیترات و نیتریت آب به ترتیب از ۲۵ و ۴ میلیگرم در لیتر تجاوز نکند. نیترات در روده ها تبدیل به نیتریت می شود و نیتریت ظرفیت حمل اکسیژن بدن را کاهش داده و موجب نوعی خفگی در جوجه ها می شود.

۳- بعضی از مواد معدنی روی کیفیت آب اثر دارند. آهن ( ۳۰ میلی گرم در لیتر) و سولفات ( بیشتر از ۳۲ میلی گرم در لیتر) موجب تولید بوی بد و مزه تلخ آب میشوند و مصرف آب را توسط جوجه کاهش می دهند.

برای حفظ عملکرد تولید جوجه ها، نباید غلظت کلسیم، سرب، منیزیم و روی آب به ترتیب از ۲۵۰، ۱۲۵،۰/۲ و ۱/۵ میلی گرم در لیتر بیشتر باشد.

کلسیم بیش از ۱۸۰ میلی گرم در لیتر، موجب رسوب در وسایل و تجهیزات به ویژه نازل ها می شود. سدیم بیش از ۳۲ میلی گرم در لیتر، موجب افزایش مصرف آب و مرطوب شدن بستر می گردد.

مناسب ترین روش بررسی میزان مواد معدنی آب شرب مرغداریها، اندازه گیری کل مواد جامد آب (TDS) است که باید کمتر از ۳۰۰۰ میلی گرم در لیتر باشد که معادل هدایت الکتریکی (EC) آن، ۵ میلی موس است. در آزمایشگاهها مقدار املاح آب را با استفاده از هدایت الکتریکی اندازه گیری می کنند که قابل تبدیل به TDS است.

بنابراین در سالن پرورش مرغ گوشتی مرغدارانی که از آب چاه استفاده می کنند، بررسی مواد معدنی ، میکروبها و نیترات آب را حداقل سالی دوبار انجام دهند و اگر از منابع ثابت دیگر آب استفاده می کنند، نیاز است که اطلاعاتی در این موارد بدست آورند و یا خود راساً به اندازه گیری آن مبادرت نمایند.