اسب سواری یکی از لذت‌بخش‌ترین و بهترین ورزش و تفریحات امروزی محسوب می‌شود. اسب سواری این امکان را می‌دهد که ضمن تجربه رابطه‌ای نزدیک با اسب، این حیوان نجیب، به طبیعت نیز نزدیک شویم. همچنین این فعالیت مفید به ما امکان می‌دهد در مسیرهای جنگلی با اسبمان همراه شویم و از مناظر پیش‌رو لذت ببریم. از سمت دیگر با فراگرفتن سوارکاری ما می‌توانیم ورزش‌هایی مانند پرش، درساژ، Eventing یا چوگان را نیز تمرین کنیم. اسب‌ها در طول تاریخ همیشه برای انسان سودمند بوده‌اند؛ چه آن زمان که او را از میان دشت‌ها به مقصد می‌رساندند و چه وقتی همپای او در جنگ‌ها و رزم‌ها شرکت می‌کردند.
سبک های اسب سواری از دیروز تا امروز
به طور کلی می‌توان اسب سواری را به دو دسته غربی و انگلیسی تقسیم کرد. تفاوت اصلی بین این دو سبک سوارکاری در زین است. زین در سبک غربی بزرگ‌تر است و وزن سوار را روی پشت اسب پخش می‌کند. این باعث می‌شود تا در مدت طولانی سوار بر روی اسب راحت باشد. در مقابل زین‌های انگلیسی سبک‌تر هستند و تماس نزدیک‌تری بین سوار و اسب برقرار می‌کنند. هر دوی این سبک‌ها مزایا و معایبی دارند. به بیانی دیگر عناصر اساسی در هر دو سبک اسب سواری انگلیسی و غربی شبیه به یکدیگر هستند، اگرچه تجهیزات و هدف از این سوارکاری کمی با همدیگر متفاوت است. اعتقاد بر این است که سبک اسب سواری غربی در اواسط دهه ۱۶۰۰ در جنوب غربی ایالات متحده و شمال مکزیک به وجود آمد. این همان سبکی است که کابوی‌ها از اسب‌های خود برای کارهایی مانند مراقبت از گله‌ها و طناب انداختن و گرفتار کردن گاوهای خود استفاده می‌کردند.
از سوی دیگر، سبک اسب سواری انگلیسی از اروپا سرچشمه گرفته و به عنوان روش سنتی سوارکاری در نظر گرفته می‌شود. در این سبک سوار به طور مرتب با اسب ارتباط برقرار می‌کند. همچنین ظاهر سوارکار بسیار مهم است و زین سوار شده باید سبک و دارای صندلی صاف باشد. اما در بحث سوارکاری تفریحی و آموزش اسب سواری امروزی، شما می‌توانید هر سبکی که دوست داشتید و با آن راحت بودید، برگزینید. همچنین انتخاب تخصصی هر استایل و ورود به هر عالم ورزشی نیازمند شناخت انواع اسب های مخصوص سوارکاری است.