انواع خطوط خیابان و خط کشی پارکینگ و کاربرد آن ها

خط کشی های ترافیکی، معمول ترین و رایج ترین علایم و تجهیزات کنترل ترافیک می باشند. آنها نقش های مختلفی را ایفا کرده و اهداف متنوعی دارند و در سه گروه وسیع طبقه بندی می شوند:

خط کشی های طولی
خط کشی های عرضی
نشانگرها و علائم راهنمای مسیر

خط کشی های طولی و عرضی در سطوح سواره روها و با استفاده از مواد متنوعی به کار گرفته می شوند. رایج ترین این مواد، رنگ و مواد ترموپلاستیک هستند. خاصیت انعکاسی خط کشی ها نیز از طریق اضافه نمودن لایه نازکی از دانه های بسیار ظریف و کوچک شیشه ای به رنگ، حاصل می شود تا در شب مشخص باشند. هنگامی که این مواد در داخل رنگ، قبل از استفاده مخلوط می شوند، درگذر زمان و در اثر سایش لایه های رنگ بر روی آنها، حالت انعکاس پدیدار می شود. مواد ترموپلاستیک به صورت خود به خود خاصیت انعکاسی داشته و نیازی به مواد افزودنی در آنها برای دید در شب نیست.

در مناطقی که بارش برف و برفروبی به عنوان یک مسأله مطرح نمی باشد، رنگ و یا مواد ترموپلاستیک را می توان در کنار بازتاب هایی که دارای خصوصیت انعکاسی می باشند استفاده کرد. این بازتاب ها قابلیت تشخیص خط کشی ها توسط رانندگان را در شب افزایش می دهند. این بازتاب ها در هوای بارانی نیز قابل مشاهده بوده و به آسانی مستهلک نمی شوند. در مناطقی که بارش برف و برفروبی پدیدهای رایج می باشد، این بازتاب ها در حین برفروبی آسیب می بینند.نشانگرها و علائم راهنمای مسیر، اشیاء منعکس کننده کوچکی هستند که در محل مورد نظر نصب می شوند. علائم راهنمای مسیر بر روی پایه های سبک در کناره های راه نصب می شوند تا به رانندگان کمک کنند که موقعیت خود در جاده را در شرایط آب و هوایی نامعتدل که خط کشی های استاندارد قابل رویت نیستند تشخیص دهند.

رنگ ها و الگوها

پنج رنگ در خط کشی های خطوط خیابان استفاده می شوند: زرد، سفید، قرمز، آبی، سیاه. در حالت کلی این رنگ های به کار گرفته شده در خطوط خیابان به صورت زیر استفاده می شوند:

خطوط زرد، جریان ترافیک در جهات مقابل را از یکدیگر جدا می کنند.
خطوط سفید، مسیرهای حمل و نقلی با جهات یکسان را از هم جدا کرده و در تمامی خط کشی هایعرضی نیز استفاده می شوند.
خطوط قرمز، مشخص کننده مسیرهایی هستند که بیننده خط کشی اجازه ورود و استفاده از آنها را
ندارد.
خطوط آبی، نشان دهنده محل های پارک خودروی معلولان است.
خطوط سیاه، در تقابل با سایر خط کشی ها بر روی آسفالت های روشن استفاده می شوند. به منظورتأکید بر الگوی خطوط، فضای میان خطوط زرد و سفید با رنگ مشکی پر می شوند تا قابلیت تشخیص رانندگان را افزایش دهند.

خط ممتد، عبور عرضی را ممنوع می کند. دو خط ممتد موازی در کنار یکدیگر نشان دهنده ممنوعیت و محدودیت شدیدتر می باشد. خط مقطع نشان می دهد که عبور و گذر از آن خط مجاز است. خطوط مقطع نقطه نقطه، نشان دهنده امتداد سایر خطوط بوده و معمولاً در محل تقاطع ها استفاده می شود.

عرض خطوط راهنمائی رانندگی معمولاً بین ۴ تا ۶ اینچ بوده و در خطوط عریض تر که نیاز به تاکید بیشتری در آنها وجود دارد، عرض خطوط می بایست دو برابر عرض خطوط معمولی باشد. خطوط مقطع معمولاً شامل قطعات خط ۱۰ فوتی و فواصل ۳۰ فوتی هستند. ابعاد مشابه با نسبت های مشابه در موارد ضروری می توانند به منظور کنترل سرعت رانندگان و نشان دادن مسیر استفاده شوند. خطوط نقطه نقطه معمولاً شامل قطعات خط ۲ فوتی و فواصل ۴ فوتی یا بیشتر هستند. دستورالعمل MUTCD، نسبت یک به سه را برای خطوط نقطه نقطه به عنوان حد بیشینه معین کرده است.

خط کشی های طولی

از دیگر خطوط خیابان ، خط های طولی هستند که به صورت موازی با جهت حرکت ایجاد می شوند. بخش اعظم خط کشی های طولی را خط کشی وسط جاده ها، خط کشی جدا کننده خطوط ترافیک از همدیگر و خط کشی نشان دهنده لبه روسازی تشکیل می دهند. خطوط طولی ارائه دهنده راهنمائی هایی در مورد نحوی جای گیری خودروها در طول مسیر بوده و به عنوان عمومی ترین و اصلی ترین مشخص کننده جهت مسیرها عمل می کند. مثالی که در مورد اهمیت این خطوط می توان بیان نمود، تغییر مسیر در جاده هایی است که به تازگی آسفالت شده اند و فاقد خطوط طولی می باشند. رانندگان بدون کمک خط کشی های طولی نمی توانند مسیرها را بطور مرتب تشخیص دهند و در حقیقت ممکن است بطور نامنظم رانندگی کرده و با مشکلات فراوانی روبرو شوند. خطوط طولی امکان جریان منظم و سازمان یافته خودروها و استفاده بهینه از عرض سواره رو را فراهم می آورند.

خطوط وسط

خطوط وسط زرد رنگ، از اهمیتی بسیار برخوردار بوده و به منظور جداسازی جریان های ترافیک که در جهت های متفاوت درحال حرکت هستند استفاده می گردد. در دستورالعملMUTCD، استفاده از خطوط وسط در تمام تسهیلات ترافیکی اجبار نشده است. استاندارد بکار رفته عبارت است از:
خط کشی های وسط می بایست در سطح تمامی روسازی های معابر شریانی شهری و معابر جمع و پخش کننده ای که عرض سواره رو ۲۰ فوت یا بیشتر دارند و یا متوسط حجم ترافیک روزانه (ADT) آنها بیش از ۶۰۰۰ وسیله نقلیه در روز است اجرا شوند. خط کشی وسط می بایست همچنین بر روی تمامی خیابان های دو طرفه و جاده های دارای روسازی که بیش از ۳ خط ترافیکی یا بیشتر هستند اجرا گردد.

اهنمایی های بیشتر نشان می دهد که استفاده از خطوط وسط در خیابان ها و شریان های اصلی شهری که دارای ADT به میزان ۴۰۰۰ یا بیشتر هستند توصیه شده است. در مناطق برون شهری نیز که ADT بیشتر از ۳۰۰۰ وسیله نقلیه در روز است، استفاده ازخطوط وسط توصیه شده است. استفاده از خطوط وسط در جاده هایی که عرض کمتر از ۱۶ فوت دارند می بایست با احتیاط بسیار زیاد انجام شود. چرا که ممکن است تخطی ترافیک از مسیرهای حرکت افزایش یابد. در جاده های ۲ خطه و ۲ طرفه مناطق برون شهری، خطوط وسط معمولاً وظیفه هدایت و مرتب کردن جریان ترافیک را برعهده دارند. دو خط زرد رنگ ممتد در کنار هم نشان می دهند که عبور و تجاوز از این خطوط از هر دو جهت ممنوع می باشد. خطوط مقطع و ممتد که در کنار هم واقع می شوند، نشان می دهند که از طرفی که خط مقطع وجود دارد، عبور عرضی آزاد بوده و از طرف دیگر عبور ممنوع است.استفاده و کاربرد های تخصصی دیگر نیز از خطوط خیابان با رنگ زرد وجود دارد. شکل ۱- الف موارد استفاده از خطوط دوگانه مقطع زرد رنگ برای نشان دادن خطوط دارای جهت برگشت پذیر در معابر شریانی را نشان داده است. تابلوگذاری متناسب و یا چراغ های کنترل خط، جهت حرکت در این خطوط را تعیین می کنند. شکل ۱- ب خطوط خیابان مورد استفاده برای گردش به چپ دو طرفه در شریانی ها را نشان می دهد.